Bir gündü Leylâ’nın yüzüne daldı
Onun sevdâsı ile öğündü Mecnûn
Felek bu güzeli elinden aldı
Yıllarca matemle dövündü Mecnûn
Bakanlar ağlardı soluk yüzüne
Kaç gece yummadı gözünü Mecnûn
Leylâ’nın yoldaki ayak izine
Sürdü bu hasretle yüzünü Mecnûn
Gurbet ellerinde ağladı yandı
Bize büyük aşkı gösterdi Mecnûn
Bir sabah son defa ismini andı
Leylâ Leylâ diye can verdi Mecnûn
